“การจัดการระบบนิเวศ
คือ การจัดการที่มีการกำหนดจุดมุ่งหมายที่แน่นอนเป็นแรงผลักดัน ดำเนินการจัดการโดยอาศัยนโยบาย วิธีการ
และการปฏิบัติ ซึ่งสามารถปรับเปลี่ยนได้
โดยอ้างอิงกระบวนการติดตามตรวจสอบและการวิจัยที่มีพื้นฐานอยู่บนความรู้ความเข้าใจอย่างดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ของปฏิสัมพันธ์และกระบวนการทางนิเวศวิทยาที่จำเป็นสำหรับความยั่งยืนของโครงสร้างและการทำหน้าที่ของระบบนิเวศ”
องค์ประกอบของการจัดการระบบนิเวศ
การจัดระบบนิเวศที่แท้จริงจะต้องประกอบด้วยองค์ประกอบ 8 ประการคือ
1. มีคุณค่าพื้นฐานตั้งอยู่บนความยั่งยืน การจัดการระบบนิเวศจะต้องมีข้อกำหนดหลักที่ความยั่งยืนซึ่งข้ามช่วงอายุขัยของมนุษย์ แทนที่จะเป็นเพียงสิ่งที่คิดขึ้นมาภายหลัง
การจัดระบบนิเวศจะต้องดำเนินต่อไปในทิศทางที่จะไม่ปฏิเสธโอกาสและทรัพยากรที่คนรุ่นต่อๆ
ไปจะได้รับ
2. จุดมุ่งหมาย
การจัดการระบบนิเวศเป็นการประยุกต์จุดมุ่งหมายของหลักการใช้ประโยชน์อย่างเร่งรัด
โดยที่จุดมุ่งหมายจะต้องไม่เน้นไปที่ผลผลิตและบริการที่จะได้รับแต่เพียงด้านเดียวแต่จะต้องเน้นอย่างเด่นชัดไปที่ “สถานะในอนาคตที่พึงประสงค์”
และ “พฤติกรรมในอนาคตที่พึงประสงค์” ขององค์ประกอบและการทำหน้าที่ของระบบนิเวศซึ่งมีความจำเป็นต่อความยั่งยืน ยิ่งไปกว่านั้น
จุดมุ่งหมายที่กำหนดขึ้นนั้นจะต้องสามารถวัดและติดตามตรวจสอบได้
3. การจัดระบบนิเวศต้องมีฐานความเป็นเหตุผล
ความรู้ความเข้าใจทางนิเวศวิทยาที่ทุกลำดับขั้นของการจัดองค์กรทางนิเวศวิทยา
4. ความสลับซับซ้อนและความเชื่อมโยงซึ่งกันและกัน
การจัดระบบนิเวศจำเป็นต้องตระหนักอยู่ตลอดเวลาว่า
ความหลากหลายทางชีวภาพและความสลับซับซ้อนของโครงสร้าง ทำให้ระบบนิเวศมีความต้านทานต่อการรบกวน
และทำให้มีทรัพยากรทางพันธุกรรมที่จำเป็นต่อการปรับตัวเพื่อตอบสนองการเลี่ยนแปลงในระยะยาว และวิวัฒนาการ
5. คุณลักษณะพลวัตของระบบนิเวศ
การเปลี่ยนแปลงและวิวัฒนาการเป้นความปกติที่เกี่ยวข้องเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความยั่งยืนของระบบนิเวศ ดังนั้น
การจัดการระบบนิเวศจะต้องเหลียกเลี่ยงการพยายามที่จะ “แช่แข็ง” ระบบนิเวศให้ดำรงอยู่ที่สถานะหนึ่งหือองค์ประกอบหนึ่งๆ
ซึ่งเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงในทางนิเวศวิทยา
6. บริบทและมาตรา
ระบบนิเวศมีการทำหน้าที่ในมาตราพื้นที่และเวลาที่กว้างมากขณะที่พฤติกรรมของระบบที่บริเวณหนึ่งบริเวณใดซึ่งได้รับผลกระทบจากสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างมาก
จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีการจัดการที่มีมาตราที่เหมาะสมหรือกรอบกำหนดของเวลาเพียงประการเดียว
7. มนุษย์เป็นองค์ประกอบของระบบนิเวศ
การจัดระบบนิเวศจะต้องให้ความสำคัญต่อบทบาทของมนุษย์ที่จะนำไปสู่จุดมุ่งหมายในการจัดการที่ยั่งยืน การจัดระบบนิเวศที่เหมาะสมมีความจำเป็น
แต่ไม่เพียงพอที่จะนำไปสู่ความยั่งยืนในระยะยาว
มีความจำเป็นที่จะต้องพิจารณาเพิ่มประชากรของมนุษย์ วิถีชีวิต
ความยากจน ทัศนคติ ระบบคุณค่า
และจริยธรรมสิ่งแวดล้อมของสังคมมนุษย์
เพื่อนำไปสู่ความยั่งยืนที่แท้จริง
8. ความสามารถการปรับตัวและการประเมิน
การจัดการระบบนิเวศจำเป็นต้องยอมรับขีดจำกัดพื้นฐานที่ว่า
ความรู้ความเข้าใจและกระบวนทัศน์ที่เกี่ยวกับโครงสร้างและการทำหน้าที่ของระบบนิเวศในปัจจุบันยังม่สมบูรณ์และสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในอนาคต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น